به کي به کي قسم اين جريان واقعيه ... پارت نخست

تو ايستگاه صادقيه منتظر متروي کرج بودم ؛
شروع کردم با گوشيم ور رفتن يهو يه پيغام بلوتوثي اومد رو صفحه نمايش گوشيم .
بازش کردم ديدم يه عکس از يه دختره با چشاي خاکستري موهاي خاکستري خلاصه کنم
غير قابل وصف ، تا حالا تو عمرم موجودي به اين زيبايي نديده بودم فرا تر از يه سوپر مدل بود .
زير عکس يه چيزي به انگليسي نوشته بود .
با دقت شروع کردم به خوندن ترجمه اش اين بود : "سوار شدي واسه منم جا بگير لطفا "
سرمو چرخوندم دو رو برم ببينم کدوم يکي از دوستام اين دوروبراست
کسي رو نديدم مطمئن بودم يه آشناست آخه دوستام ميدونن من متخصص اياب و ذهاب با مترووم
دقيق جاهاي ايستادن رو بلدم که در مترو قرار ميگيره کوپه هاي خلوت تر رو هم با شامه ام شناسايي ميکنم
 البت شانس هم بسيار دخيله تو اين مقوله...
خلاصه پريدم تو و يه جا هم گرفتم ، منتظر شدم ببينم کدوم دوستم سر و کله اش پيدا ميشه
که يهو خشکم زد صاحب همون عکسي که بلوتوث شده بود با يه لبخند دوستانه
اومد طرفم و مثه اينکه  سالها دختر خاله پسر خاله ايم دستشو دراز کرد طرفمو گفت :
هاي پدرام  و با يه لهجه تر و تميز انگليسي شروع کرد باهام حال و احوال کردن
 منم هاج و واج ، سريع لب و لوچمو جمع و جور کردم و پاشدم باهاش دست دادم 
با همون لهجه و يه صداي به شدت دلنشين گفت : ميشه کنار پنجره بشينم ؟
از اشاره دستش سمت پنجره و کلمه ي ويندو فهميدم چي ميگه با دست پاچگي گفتم :
سيت دام پليز ...
زرد کرده بودم يادم نيست فکم کف مترو بود يا رو سيخ شلوار لي م
تو مُخييلم داشتم سرچ ميکردم خدايا اين ديگه کيه ؟ اسم منو از کجا ميدونه يهو يادم افتاد
اسم بلوتوثم پدرامه با خودم گفتم : تا اينجاش اوکي حالا چرا اين دختر خارجي اينجور
تر گل ورگل منو ست کرده نکنه تروريست باشه ؟!!!

ادامه دارد...